Neal debuteert met een knal – ‘vrijpartij op de fiets, maar dan wel de eerste’

Door: Neal

Dingen die je voor het eerste doet, zijn altijd zwaar, imposant en angstwekkend. Het is al maanden geleden sinds mijn eerste kilometers met Team SKITS en pas deze zaterdag, 1 april 2017, sta ik voor het eerst aan de start van een koers. In Ede, of all places.

Het lijkt wel alsof er een soort onwil in me leeft, dat er iets in mijn geest is dat het allemaal zo spannend vindt dat ik mezelf meer barrières opwerp dan nodig. Ik vertrek te laat van huis, en verschijn 2 minuten voor de start op het parcours. Na mij omgekleed te hebben op de parkeerplaats.

Mijn nummer wordt opgespeld door een meisje in een SKITS-shirt. Ik weet niet zo goed of ik haar wel of niet moet kennen, haar gezicht is besmeurd met modder.

“Wat voor parcours is het?”

“Beetje slingeren en twee haakse bochten, veel succes”

Ik meng me tussen de renners aan de start en kijk om me heen, ik lach naar de bekende gezichten. Er is een aanzienlijke hoeveelheid SKITS’ers aanwezig, en nu ik ons tussen andere ploegen in zie staan valt het me nog eens op hoe mooi ons pakje eigenlijk is. We zien er in ieder geval goed uit.

Vanmorgen nog las ik op de groepsapp dat het er waarschijnlijk snel hard aan toe zou gaan en dat een gedegen warming-up van groot belang was. Mijn benen zijn nog koud, maar m’n hartslag is al een uur lang hoog. Pure spanning. Misschien telt dat ook.

Het startsein klinkt, ik zet af, en krijg mijn voet niet in de pedaal. Ik kijk omlaag en terug omhoog, en zie dat ik de slag al gemist heb.

Een paar rondjes wapper ik nog achter het peloton. Het parcours is grotendeels droog, met uitzondering van een blinde dodemansbocht op tweehonderd meter na de start/finishlijn. Ik wen aan het parcours en berust in mijn plaats in deze wedstrijd. Om me heen begint zich een groepje gelosten te vormen.

Ik baal er niet eens van. Ik ben mijn verwachtingen al dagen aan het temperen. Wel zit ik nog steeds nerveus op mijn fiets. Ik denk teveel na. Over mijn positionering voor een bocht, over of ik wel genoeg drink, over hoe lullig het wel niet staat om na een handjevol rondjes al op achterstand te fietsen. Ik hoor het Wageningse hoongelach al in mijn hoofd.
Na een ronde of 8 gebeurt het onvermijdelijke.

“Rechts fietsen! We worden gedubbeld!”

Ik voel de hete adem van de kopgroep in mijn nek, en besluit in de vochtige dodemansbocht van mijn lijn te wijken om ze de ruimte te bieden.

De bocht gaat onder een soort bruggetje door, en ik hoor de echo van mijn schrapende fietsonderdelen over het asfalt. Ook hoor ik mezelf schelden, voel ik mijn kin op de stenen stuiteren, en herinner ik me die honderden valpartijen die ik al eens op de televisie zag.

Terwijl achter mij de kopgroep langsraast, hoor ik boven op de brug iemand in een portofoon roepen: “Valpartij onder de brug!”

Mijn linkerbeen brandt, mijn kin steekt, maar ik hoor mezelf roepen: “Ik ben okay!”. Ik geloof amper wat ik zeg, maar nu de woorden uit m’n mond zijn gekomen voel ik de adrenaline door m’n lichaam suizen. Mijn fiets lijkt in orde, en met nog een halve ronde achterstand extra stap ik toch maar weer op.

Het bloed loopt langs mijn schenen in mijn sokken, ik rijd een eeuwigheid achter de koplopers, ik word misschien nog wel twintig keer gedubbeld. Maar het zonnetje schijnt, al mijn zenuwen zijn verdwenen en ik krijg mijn trappers nog goed rond.

De fotograaf legt me voor mijn gevoel wel 100 keer op de gevoelige plaat vast, dat bloed is natuurlijk stof voor mooie beelden. Ik hoor een aantal keer iemand mijn naam roepen vanaf de kant. 20 minuten voor de finish haal ik iemand in.

Na de finish wordt er druk nabeschouwd. Koos is knap zevende geworden. Michael bleek ook hier zijn debuut te vieren. De jongens delen me mee dat ik de laatste rondes eigenlijk niet meer had mogen rijden omdat ik gedubbeld was. Ik denk dat niemand het me durfde te vertellen terwijl ik nog in het zadel zat.

Ik heb voor het eerst gekoerst. Ik vond het zwaar, imposant en angstwekkend. Maar zo met je eerste vrijpartij, zo ook met je eerste koers.
Het smaakt naar meer.